Άρθρο στο περιοδικό Βουλή & Ευρωβουλή

Εδώ και τώρα Eκλογές!

Του Γιάννη Δημαρά

Σκέψεις από τα παλιά, σκέψεις που είναι επίκαιρες όσο ποτέ, σκέψεις που κινούνται ανάμεσα στην ελπίδα και την ανησυχία. Πόσο έτοιμοι είμαστε άραγε να αποδεχθούμε πως ο δικομματισμός και η εναλλαγή δύο κομμάτων στην εξουσία, κάθε άλλο παρά τελικά ωφέλησε τη χώρα και τον λαό και τη λειτουργία της Δημοκρατίας;

Όλοι χρησιμοποιούν το παράδειγμα της οικουμενικής κυβέρνησης υπό τον αείμνηστο Ξενοφών Ζολώτα, για να… αποδείξουν τάχα πως η εθνική συναίνεση δεν βρίσκεται στον γεννετικό πολιτικό κώδικα των Ελλήνων. Πόσο οξύμωρο όμως είναι αυτό, όταν παρατηρήσουμε πως η απόλυτη παρακμή του πολιτικού μας συστήματος ξεκίνησε αμέσως μετά με τις ισχυρές πλειοψηφίες και τις κυβερνητικές αλλαγές εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ στη ΝΔ και τούμπαλιν.

Και κάθε ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα προχωρά κάθε λίγο και λιγάκι σε αλλαγές στον εκλογικό νόμο, με «φάρο» τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων που δείχνουν τον δρόμο και αν θέλετε και τον τρόπο για να διατηρήσουν την εξουσία, αν και στο τέλος αποδεικνύεται πως είναι η μειοψηφία του εκλογικού κόμματος.  

Αυτό σίγουρα δεν είναι Δημοκρατία. Τουλάχιστον η Δημοκρατία που όλοι ξέρουμε. Αυτή που μας άφησαν ως παρακαταθήκη και οδηγό οι πρόγονοί μας. Και όλο αυτό, εξελίσσεται σε ένα «θανατηφόρο λιμό»  για την πολιτική, την οικονομία, τον πολιτισμό, την κοινωνική συνοχή. Πως λοιπόν «στραγγαλίζεται» η Δημοκρατία από την εκάστοτε εξουσία των δύο μεγάλων κομμάτων;

-Διαθέτοντας την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή έτσι ώστε να νομοθετεί κατά το δοκούν, αδιαφορώντας πάντα για τις αντιρρήσεις της πλειοψηφίας, όπως αυτή εκφράζεται στο Κοινοβούλιο.
-Να ελέγχει απολύτως την Εκτελεστική εξουσία, η οποία αποτελείται από πρόσωπα που επιλέγει ο πρωθυπουργός, γιατί αυτή η επιλογή είναι … προνόμιό του. Εν προκειμένω, ποτέ δεν έγινε σεβαστή και δεν υπολογίστηκε η … προνομία του λαού. Ο λαός μας, τον οποίο πάντα επικαλούνται πριν από τις εκλογές, στη συνέχεια … παρκάρεται στα φανάρια της περιφρόνησης.
-Να διορίζει τη Δικαστική εξουσία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, και ό,τι δραματικό σηματοδοτεί, κάθε φορά που οι Δικαστικές Αρχές καλούνται να εμπλακούν σε πολιτικές αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις.

Σήμερα, υπό το κράτος και το βάρος των πρωτοφανών δυσκολιών που αντιμετωπίζει η πατρίδα μας, το πολιτικό κατεστημένο παρακαλεί προκαλώντας, λέγοντας σε όλους εμάς: «Η χώρα έχει ανάγκη από εθνική συναίνεση». Υποκρισία πρώτου μεγάθους! Ακόμη και τώρα, η σε πρώτη ανάγνωση ομολογία αποτυχίας του πολιτικού συστήματος εκτρέπεται σε προτάσεις που εμπεριέχουν έντονα το στοιχείο της απολυταρχίας. Αγνοεί ηθελημένα ότι ακόμα και αν υπάρχει συναίνεση των πολιτικών αρχηγών, η εθνική λαϊκή κοινωνική ενότητα είναι αυτή που μετράει.

Η πρώτη αναζητείται σε μια συνάντηση των αρχηγών των εν τη Βουλή κομμάτων, κατά τη διάρκεια μιας ιδιωτικής ανταλλαγής απόψεων. Απόψεων, σκέψεων, προτάσεων, υπονοούμενων και υπονοιών, ενδεχομένως και συμφωνιών, που χάνονται στη λήθη μιας ανομολόγητης «συμφωνίας σιωπής».

Η δεύτερη, η εθνική-λαϊκή-κοινωνική ενότητα ριζώνει όπου και όταν ο κυρίαρχος λαός αγωνίζεται, συμμετέχει στις αποφάσεις, ξεπερνά την εσωστρέφεια των ηγεσιών και επιβάλλεται με την απαίτησή του να μην προδοθεί, ακόμη και αν αυτή σημαίνει θυσία.

 Άλλο, λοιπόν, συναίνεση των αρχηγών και άλλο ενότητα της κοινωνίας και του λαού μας. 

Δυστυχώς, δεκαετίες τώρα οι ηγεσίες των κομμάτων αποδείχθηκαν αλαζονικές και εμπαθείς. Με έντεχνο τρόπο και μεθόδους εμπνευσμένες από τη ναζιστική Γερμανία, κατάφεραν να θεωρείται «προδότης» όποιος διαφωνεί με τις αποφάσεις τους. Και αντιθέτως, να χαρακτηρίζεται «πρόβατο» όποιος διαφωνεί, αλλά αμέσως μετά  τις «φωνές του βοσκού» εισέρχεται πειθήνια στη «στάνη» του κόμματος.

Ναι, είναι ιστορικά αξεπέραστη η διαπίστωση που θέλει να μην υπάρχουν αδιέξοδα στη Δημοκρατία. Μόνο που, για την εφαρμογή του δόγματος χρειάζεται γενναιότητα, ήθος, σεβασμός στην αξιοπρέπεια των άλλων και, πριν και πάνω απ’ όλα, ειλικρίνεια. 

Με τρόμο σκέφτεται κάποιος την προοπτική να διολισθήσει το πολιτικό σύστημα σε εκλογικούς νόμους, που θα επιτρέπουν στους αρχηγούς  των κομμάτων να επιλέγουν τους βουλευτές τους με λίστα. Εδώ πρέπει να αναφέρω πως από όλο αυτό το «θολό τοπίο» εξαιρείται το Κομουνιστικό Κόμμα Ελλάδος, που έχει τη δική του πολιτική φιλοσοφία και επιλέγει τους βουλευτές του με ελεγχόμενη σταυροδότηση από το κόμμα.

Ας μου επιτραπεί, να χρησιμοποιήσω στη γραφή το πρώτο πρόσωπο και να διατυπώσω την οργή και ανησυχία μου για την απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας με τον τρόπο που οι «φραγκολεβαντίνοι» τον ξέρουν καλά μετά από αιώνες αποικιοκρατίας, παραφράζοντας μια φράση του Δημοσθένη: «Δει δη Δημοκρατίας Ελληνες πολίτες και άνευ τούτων ουδέν εστί γενέσθαι των δεόντων”.

Ως εκ τούτου, η μοναδική δημοκρατική λύση που θα σώσει την πατρίδα και το λαό από το σημερινό αδιέξοδο είναι μια και μοναδική: «Εδώ και τώρα εκλογές»!